Człowiek od pradziejów znajdował bursztyn na brzegach morskich, rzecznych, jeziornych na wydmach, polach ornych, podmokłych terenach leśnych, łąkowych. Wydobywał go z miejsc silnie erodującej ziemi bogatej w bursztyn, podczas kopania jam zasobowych, studni, fos, czy ziemianek - wszelakich robót ziemnych. Kiedyś na samych Żuławach Wiślanych wydobycie mogło odbywać się również przy okazji kopania rud darniowych i kredy łąkowej. Do dziś w podobnych okolicznościach znajduje się tę kopalinę.

Wiemy, że kopalnictwo bursztynu odbywało się od czasów rzymskich, a tę informację zawdzięczamy XXXVII księdze „Historia Naturalia” traktującej o mineralogii, pióra Pliniusza Starszego. Wspomniany autor cytuje fragmenty spisane przez Filemona w innym dziele z I w. p. n. e., (traktat ten nie przetrwał do naszych czasów), a brzmi „…bursztyn jest zdobywany przez kopanie (fossile esse), jest on wydobywany z ziemi z miejsca Scytii…”. Dzięki tej wzmiance wiemy, że bursztyn kopano już w tak odległych czasach. Pierwsze znane nam pisane podanie o kopaniu bursztynu nad Bałtykiem pochodzi z 1585 r., donosi ono, że Andrzej Maurer otrzymał na jeden rok zezwolenie, aby w „Starym Trefie” (w starorzeczu) kopać bursztyn.

Kliknij i pobierz cały artykuł